خدایا دل و زبونمون رو یکی کن

(این مطلب رو اول اردیبهشت 91 نوشته بوده الان دیدم توی قسمت چرکنویس مونده گفتم منتشرش کنم بد نیست 1393/8/12 )

به این شعر فکر می کنم که می گه:

بنده را نام خویشتن نبود

ما را هر آنچه لقب دهند آنیم

یادش بخیر خدا بیامرزه سید جواد ذاکر می گفت این شعر رو

سید غریبی بود. اصلا کلا سادات غریبن! کلمه غریب با سادات اصیل عجین شده

به ما هم زیاد از این لقب ها دادن

تو دانشگاه اول که بودیم می گفتن طالبان!

تو یه جای دیگه می گفتن متعصب!

تو یه جای دیگه می گفتن چماق به دست و آدمکش

تازگی ها هم شدیم فاشیست! 

هر چی فکر می کنم که خوب ما هر چی اسلام می گه تا اونجا که بتونیم تقریبا می گیم چشم. سعی می کنیم به حرف های حضرت آقا جامه عمل بپوشیم به اندازه توان خودمون...

حالا نمی دونم چرا این چیزا رو بهمون نصبت می دن! 

البته بیشتر کسانی که باهاشون سر مسائل مذهبی بحث کردیم و حالا جواب داشتن یا نداشتن پشت سر یا رو در رو می گفتن.

البته ما ناراحت نمی شیم. فقط لبخند می زنیم. بازم به قول مرحوم سید جواد ذاکر

برای عاشقان هر زخم دل یک لوحه تقدیریست

به رسم یاد بود آن را نوک خنجر کند امضاء

ولی عجب دین قشنگ و کاملی هست اسلام. بعضی ها یومن ببعض و یکفر ببعض می شن در مقابلش!

اون چیزایی که به نفعشون هست رو قبول می کنن و سنگ اسلام رو به سینه می زنن ولی اون چیزایی که به نفعشون نیست رو سرپوش می زارن و ماست مالی!

خدایی این دین ما در بین دینداراشم غریبه!

خدایا کاری نکن که زبونم یه چیزی بگه اما تو دلم یه چیز دیگه باشه